امروز یکی از بچه ها رو گم کردم . صبح که پیداش کردیم لباس زرد پوشیده بود نشسته بود با مامانش توی مغازه ی کوچیکشون قرآن میخوند . توی پیشخون شیشه ای دم در مغازه شون بیسکوییت و چیپس و  بچه گربه داشتن . ظهر که با دو تا بچه ی دیگه برشون گردوندیم پیاده شدن و دویدن توی کوچه . دوتا بچه ی اولی رو بستنی به  دست ته کوچه پیدا کردم ولی از بچه ی پیرهن زرده خبری نبود .هیچوقت درست درمون تحویل شون نمیدیم . تو نزدیکی محلی که پیدا شدن خودشون محو میشن . 

وایساده بودم کنار یه دانشجوی تخصص هندی که داشت توی کارم کمکم میکرد . هر از گاهی یه سوسک از زیر پامون رد میشد من میپریدم بالا اون خیلی نرم شوتش میکرد اونور . سوسکه دمر میشد و یه کم دست و پا میزد و دوباره برمیگشت و از اول قضیه ی بالا پریدن و شوت کردن تکرار میشد. پسره خیلی مهربون سوسکه رو نمیکشت چون میگفت اینجا خونه ی من نیست و این سوسکه هم همونقدر حق داره اینجا که من حق دارم . چند دقیقه بعد دوست ایرانی ام اومد کنارمون وایساد.  سوسکه برگشت و قبل از این که من بپرم بالا و پسره بخواد شوتش کنه دوستم پا گذاشت روش و چرق .

The prosthodontics department has got a new pet

توی دپارتمان پروتز که شلوغ ترین و خرتوخر ترین دپارتمان هست و دائم صدای فرز میاد و گچکاری و هزارتا کار پرسروصدای دیگه  ، روی یکی از کمدها که همیشه درحال باز و بسته شدن هست یه کبوتر لونه ساخته . همه ی روز هم با اون همه سر و صدا و رفت و آمد میشینه سر جاش .

صبحی یه پیرمرد اومد جلو و بهم گفت سلام منو یادتونه اومدین اداره ی پست میخواستین فکس بزنید ؟ خانوم دیگه فکس از مد افتاد ، منم بازنشسته شدم . بعد گفت تصادف کردم پسرم هم مرد . پیرمرد باسوادی بود چون خوب انگلیسی حرف میزد ، من خیلی کم حافظه‌ام تو به خاطر سپردن قیافه‌ی آدم‌ها ، ولی مطمئن بودم تاحالا ندیدمش . شلوارش رو که زد بالا تا جای زخمهای تصادف رو نشونم بده و یه کپی رسید بیمارستان که از توی جیبش درآورد دیگه مطمئن شدم که از این گداهایی هست که به یه روپیه دو روپیه راضی نیستن و گدایی رو یه مرحله بالاتر بردن .به نظرم هم که پیرمرد باهوشی بود این داستان اداره‌ی پست خیلی خوب بود چون به هرحال هر خارجی‌ای سر و کارش به اداره‌ی پست می‌افته . با این حال بهش خندیدم و گفتم چه جالب که من رو یادش میاد و شناخته . بهش گفتم خیلی متأسفم که پسرت مرده و بهش یه کم پول دادم . یه درصد احتمال دادم یه پیرمرد تنهای بازنشسته باشه که پسرش رو هم واقعا ازدست داده . نمی دونم چقدر طول بکشه ، ولی من هنوز به خوب بودن آدمها امیدوارم تا کی بشه که امیدم رو از دست بدم .